Auteursarchief: Richard Vos

loofhut met een kroon

Een Loofhut met een kroon

Categorie : Loofhuttenfeest

Ga je dit jaar Loofhuttenfeest vieren? Nee ik bedoel niet met een conferentie of je gemeente, want de mogelijkheden om samen te vieren zijn in deze tijd van corona nogal beperkt. Samen dansen, zingen, muziek maken… het is allemaal niet aan te raden. Dan maar een jaar overslaan? Of online naar diensten gaan kijken? Juist dit jaar zeg ik… lekker de tuin in en bouw je eigen Loofhut! Al is het maar voor een paar dagen. Dit jaar zou je die kans niet mogen missen. Want een loofhut brengt een kroon in je tuin.
 
Zo’n hutje heb je zo in elkaar gezet. Het hoeft niet een stevig doortimmerd ding te zijn, sterker nog, dat mag volgens Joodse tradities ook helemaal niet. Het dak van de Loofhut moet volgens de tradities een gat hebben waardoor je in de nacht de sterren kan zien. En het bouwwerkje moet minstens ƩƩn gammele hoek hebben die schudt in de wind. Zo worden we eraan herinnerd dat we Gods aanwezigheid nodig hebben in de kwetsbaarheid van het leven. En wat weten we ons kwetsbaar in dit corona tijdperk!

Bouw een loofhut met een kroon in je tuin

De ene maatregel tuimelt over de andere. Mondkapjes zijn dringend aanbevolen in alle openbare ruimtes en in huis mag je nog maar met maximaal drie mensen van buiten je gezin samenkomen. De maatregelen strekken zich dus zelfs uit tot achter de voordeur. Maar weet je waar het eigenlijk het veiligst is in deze dagen? Precies! Buiten in de frisse lucht. Dus hup, de achtertuin in en bouw die Loofhut.

Met een kleine vuurkorf in de opening en een goed glas wijn, wordt het op die manier de gezelligste coronaweek van het jaar. En als je buren dan vragen of het wel helemaal goed gaat met je omdat je in de achtertuin lijkt te wonen, dan is het antwoord: ā€œJa! We vieren Loofhuttenfeest! Kom je vanavond een glas wijn meedrinken?ā€ En dan heb je natuurlijk een gesprek waarom je in je achtertuin bivakkeert. En dan kun je in je eigen woorden vertellen dat niet corona heerst maar dat de Heer Jezus de hoogste kroon draagt. Dat je niet bang bent voor de dood, omdat jouw verwachting verder gaat dan dit leven. En dat je leeft in de verwachting dat aan al het lijden in de wereld een einde gaat komen.  En zo wordt jouw loofhut in corona tijd gekroond met Zijn aanwezigheid.


Zit je nu nog steeds te lezen? Waar wacht je nog op? Hop de tuin in en bouw die Loofhut met een kroon!
Gag Semeach.

p.s. Okay okay… je wilt eerst weten wat je allemaal kan leren als je als je een loofhut bouwt, lees dan hier verder.


Loofhuttenfeest vreugde

Loofhuttenfeest: 3 redenen om blij te zijn

Categorie : Loofhuttenfeest

De Joodse geschiedschrijver Josephus schreef: Als je niet in Jeruzalem bent geweest op de laatste dag van het Loofhuttenfeest dan weet je niet wat echte vreugde is.Ā  Hij roemde daarbij de feestelijk processie die op de laatste dag van het Loofhuttenfeest in de tempel plaatsvond. De verzamelde menigte juichte dan zo hard voor God dat de aarde er van dreunde. Iedereen was opgetogen en uitgelaten. Wat was er dan te vieren, denk je nu misschien. Nou, de goedheid van God!

Loofhuttenfeest: een feest van vreugde

Tijdens het Loofhuttenfeest geldt het gebod om “vreugdevol te zijn voor het aangezicht van de Heer”. Anders gezegd, je moet blij zijn in de aanwezigheid van God. Loofhuttenfeest is dus een oefening in blij zijn en wel om drie redenen

Ten eerste God is erbij. Het feest vier je niet ergens in je achtertuin, maar in Zijn Aanwezigheid. Het is immers een “mo’adim” ofwel een vastgestelde tijd van ontmoeting. Het was Gods idee voor IsraĆ«l dat heel het volk zou komen op de plaats waar Hij tastbaar aanwezig was. God wilĀ  jou graag ontmoeten tijdens dit feest. Laat de boel maar even de boel, we gaan bij Abba God op bezoek. David schrijft in Psalm 16:11 dat er een overvloed van vreugde voor het aangezicht van God is. God pulseert vreugde. John Piper schreef eens dat God er een genoegen in heeft God te zijn. Hij zit niet onbewogen en met een stijf gezicht erbij. Hij is blij dat jij er bent. En als je je dat realiseert, dat je een warme vreugdevolle God hebt waar jij bij mag zijn, dan is er reden om jezelf daar blij over te maken.

Loofhuttenfeest: Vreugde om wat God heeft gedaan

Ten tweede mag je denken aan wat God allemaal voor je heeft gedaan. Loofhuttenfeest is een feest dat achterom kijkt. Israƫl kijkt in dankbaarheid achterom naar hoe God hen uit het slavenleven heeft gehaald van Egypte en hen door de woestijn in het Beloofde land heeft gebracht. Als volgeling van Jezus mag je met dankbaarheid alle momenten terughalen waar je Gods redding, leiding en voorziening hebt ervaren. Je mag jezelf weer blij en dankbaar laten voelen dat de Heer Jezus de schuld van en verslaving aan de zonde van je weghaalde.

We hebben nou eenmaal de neiging de dingen die God deed, te vergeten, zeker als onze omstandigheden op dit moment niet fijn zijn. Maar tijdens het Loofhuttenfeest kijk je achterom, “tel je je zegeningen” en ben je blij om wat God allemaal deed. Dat geldt ook voor je inkomen van het afgelopen jaar. Of je nou veel of weinig verdient hebt. Zeker in Nederland kunnen we altijd dankbaar zijn om wat Abba God dit jaar heeft gegeven en hoe Hij heeft voorzien.

Loofhuttenfeest: Blij zijn om wat God heeft gedaan

Ten derde kun je blij zijn om wat God nog gaat doen. Het Loofhuttenfeest is een feest dat vooruit kijkt naar wat komen gaat. Er hangt een intens profetisch lading rondom de opdrachten die God aan Israël gaf voor dit feest.  Het feest wijst vooruit naar de tijd dat over de hele wereld een tastbare aanwezigheid van Gods Heilige Geest zal zijn. Daarom wordt er tijdens het feest met palmtakken naar alle windrichtingen gezwaaid en worden er 70 stieren geslacht. Gods Geest zal deze wereld wakker schudden en terugbrengen bij Hem. Het kwaad zal stoppen. Onze tranen zullen worden gedroogd, onze geliefden die geroofd zijn door de dood zullen we weer terugzien. Het is een hoopvol feest. Een feest dat je mag vieren door je tranen heen.

Loofhuttenfeest: Een oefening in vreugde

Ten slotte is het Loofhuttenfeest een oefening in vreugde. Nehemia riep de bevolking Israƫl op om tijdens Gods feestdagen niet te rouwen, maar vreugdevol te zijn. Zijn motivatie daarvoor heeft mij jaren raadselachtig in de oren geklonken. Jullie moeten blij zijn, want de vreugde van de Heer is je kracht. In sommige groepen zetten ze deze tekst je als een mes op je keel als je het waagt ergens verdrietig over te zijn. Je moet je dan altijd blij voelen. Maar dat is niet wat er staat. Er staat dat de vreugde die van de Heer komt je kracht is. Jij moet niet heel verkrampt blij gaan zitten wezen en je rotgevoel maar onder de kerkbank steken. Nee je wordt je bewust van Zijn aanwezigheid, van wat Hij deed en van wat Hij gaat doen. En dan gebeurt er iets wat je zelf kan veroorzaken. Dan leun je zo dicht tegen Hem aan, dat de vreugde die Hij pulseert jou meesleurt. Dan ontstaat er een diep zeker weten. Hij heeft altijd het goede met mij voor, ook al snap ik nu misschien niet waarom bepaalde dingen in mijn leven gebeuren.

Meer weten over het Loofhuttenfeest? Kijk hier


sjofars sjofar voor de dag van de bazuin

Bazuin geschal in de kerk? Drie redenen voor het vieren van Rosj hasjanah door christenen.

Bazuin geschal in de kerk? Drie redenen voor het vieren van Rosj hasjanah door christenen.

Woensdag 20 september 2017 is het weer zover. Dan begint in de avondschemering Rosj hasjanah ook wel, de dag van de bazuin genoemd. In Evangeliegemeente Reveil vieren ze deze dag met muziek, sjofar geschal een hapje en drankje en wat onderwijs. We hebben daarvoor drie goede redenen.

Ten eerste, feestvieren is Gods idee. Hij gaf aan IsraĆ«l een hele serie feestdagen, want het leven met Hem en de dingen die hij doet, mogen gevierd worden. Er valt dus iets te vieren Ć©n er is geen verbod voor de gelovigen uit de volken om dit feest met IsraĆ«l mee te vieren. Ā Daarmee grijpen we natuurlijk wel vooruit op de Messiaanse tijd, waarin wereldwijd de vrije dagen vanuit Jeruzalem geregeld zullen worden. Wat is er tegen een feestelijke voorproefje van wat nog komen gaat? Ik moet wel eens lachen om mensen die zeggen: Is dat niet wettisch? Wat is er nou wettisch aan een vrije dag, op de ramshoorn blazen en feestelijk bij elkaar komen? Zolang de woorden ā€œfeestā€ en ā€œmoetenā€ niet in dezelfde zin terecht komen gaat er mijns inziens een hoop goed.

Het gevaar van wettisch denken ligt natuurlijk wel op de loer. Dat geldt trouwens voor zowel vierders als niet-vierders. Ā Want veel mensen die bezig zijn met de feesten gaan al heel snel van ā€œik magā€, naar ā€œjij moetā€. En van weersomstuit zeggen anderen dan weer, ā€œik wil nietā€ en ā€œjij mag nietā€. Wettisch is dat je elkaar beoordeelt en op Gods rechterstoel gaat zitten. Wettisch zijn is als je zegt dat dat jij je Bijbel beter leest en verstaat dan die ander en dat je daar een twistpunt van wilt maken. Wettisch zijn is als jij denkt dat jij het goed doet en die ander niet. Of je dit feest nu viert of niet, laat dat wijzen met je vinger nou maar na.

Dag van de bazuin: het gaat over Jezus!

Ten tweede is feestvieren aanstekelijk en aantrekkelijk. Ik weet niet hoe dat zit met uw ongelovige vrienden en buren, maar ik neem ze niet zo gemakkelijk mee naar van die zwaar klinkende zaken als een eredienst of een onderwijsavond. Maar iemand uitnodigen voor een feest is heel wat anders. Dan moet het er op dat feest natuurlijk wel ontspannen aan toegaan.Ā  Bij een feest denk ik aan; muziek, dans en blazen op grote ramshoorns zodat horen en zien vergaat; een hapje en een drankje en ja… ondertussen kun je uitleggen waarom dit feest eigenlijk gevierd wordt. Ā Zodra je van dit feest een binnenkerkelijk feestje maakt, gaat het helemaal mis. God geeft die feestdagen immers juist aan zijn volk om iedereen van jong tot oud erbij te betrekken. Het is een volksaangelegenheid. De dag van de bazuin is een vrolijke toestand. De ā€œgebodenā€ voor het feest zijn; vrolijk zijn, juichen en sjofarblazen en o ja…. Een vrije dag nemen en bij elkaar komen. En na de samenkomst kun je thuis je buren uitnodigen en ze trakteren op een traditioneel gerecht als appels met honing en een glas wijn. Laat ze proberen op de sjofar te blazen en ja natuurlijk heb je dan een ontspannen aanleiding om te vertellen over wie Jezus is. Want als Jezus ontbreekt op een ā€œBijbels feestjeā€ dan sla je de plank wel heel erg mis.

De dag van de bazuin. Vieren van de toekomst

De derde reden om de dag van de bazuin te vieren is dat juist dit feest verwijst naar de tijd dat Jezus terugkomt. In de kerk hebben we eigenlijk geen feesten die wijzen naar de toekomst. Alle christelijke feesten wijzen terug naar wat God al heeft gedaan. In het Jodendom vieren ze met dit feest de schepping van Adam. Daarom is heet het feest in het Jodendom Rosh hasjana. Letterlijk is dat, het hoofd van het jaar, ofwel nieuwjaar. Maar zij kijken ook vooruit naar God die als rechter de mens zal oordelen. En dat is logisch want in de Bijbel wijst de dag van de bazuin juist vooruit naar wat God nog gaat doen. God zal onder bazuingeschal komen als rechter en verlosser van Israƫl en deze wereld. De machten van de duisternis zullen tijdens het schallen van de sjofar ten onder gaan. Het is opmerkelijk dat wanneer Jezus spreekt over zijn terugkomst op aarde, Hij de feesttaal van de dag van de bazuin gebruikt. En ook bij Paulus en in de Openbaring van Johannes zien we dat de taal van het bazuinfeest wordt gebruikt om de komst van Jezus aan te kondigen. Er valt dus ook in dat opzicht voor ons als christenen iets te vieren en te leren.

Tot slot, of u het feest nu viert of niet; het is altijd goed om in deze dagen een kaartje of email naar de Joodse gemeenschap in de buurt te sturen om ze een goed nieuwjaar en fijne feestdagen toe te wensen.

Welkom op de dag van de bazuin. Woensdag 20 September 2017. Aanvang 19.00 Evangeliegemeente Reveil, Punter 44-02 te Lelystad. Spreker Richard Vos. www.tovtraining.nl

Wilt u weten meer weten over dit feest? Klik hier


pesach vieren als christen

Pesach vieren als christen. Kan dat zomaar…?

Categorie : Pesach

Vanavond is het weer zover. In Israƫl wordt Pesach gevierd. Niet alleen in Israƫl, maar over de hele wereld zullen Joodse families de uittocht uit Egypte gedenken door een feestelijke maaltijd te hebben. Tijdens die maaltijd wordt een seider, een liturgie gebruikt. In kerkelijk Nederland zijn er steeds meer mensen die aan deze seiderviering deelnemen. Waar de ƩƩn opspringt van enthousiasme, vraagt de ander zich af of dat allemaal zomaar kan. Ik merk dat het gesprek over de feesten van Israƫl in Nederland steeds feller wordt gevoerd. Kun je wel Pesach vieren als christen? Zo op de valreep van Pesach wil ik me graag in dat gesprek mengen.

Pesach vieren als christen? Kan dat zomaar…

De tegenstanders kunnen zich beroepen op de Thora. Want volgens de Thora mogen alleen besneden IsraĆ«lieten deelnemen aan de maaltijd van het Pesachlam. En het Pesachlam mag alleen worden gegeten op de plaats waar de Heer zijn tempel heeft. Het is niet een feest dat je zomaar in heel de wereld kan vieren. De voorstanders proberen te argumenteren dat gelovigen uit de volken ook bij IsraĆ«l horen en hebben hun ā€œbewijstekstā€ in 1 Korinthe 5:6-8

ā€œUw roem is niet goed. Weet u niet dat een klein beetje zuurdeeg het hele deeg doorzuurt? Verwijder dan het oude zuurdeeg, opdat u een nieuw deeg zult zijn. U bent immers ongezuurd, want ook ons Paaslam is voor ons geslacht: Christus. Laten wij dus feestvieren, niet met oud zuurdeeg, ook niet met zuurdeeg van slechtheid en boosaardigheid, maar met ongezuurde broden van oprechtheid en waarheid.

Paulus roept de gemeente in deze verzen vooral op tot levensheiliging en zijn verwijzing naar Pesach is bedoeld als aansporing aan de gemeenschap om iemand die zich uitermate misdraagt eruit te zetten. Hij roept ze niet op tot het bakken van Matzes, het herdenken van de uittocht uit Egypte of het eten van lamsbout tijdens de Seiderviering.

Pesach vieren als Christen? Geen Seider in de tijd van Paulus!

De reden daarvoor is simpel. De seidermaaltijd zoals die nu wereldwijd door Joodse mensen wordt gevierd, bestond niet in zijn tijd. De hele liturgie (Seider) van die maaltijd komt ook niet in de Bijbel voor. Het Bijbels idee van Pesach is dat elke Joodse familie een paaslam offert in de tempel. Zij moeten dat lam daar diezelfde dag gezamenlijk opeten met ongezuurde broden en bittere kruiden. Aan die maaltijd moest pa aan zijn kinderen vertellen wat de uittocht uit Egypte voor hem betekende. Boekdrukkunst bestond nog niet, dus niemand zat met een liturgie aan de tafel. Er was een grote vrijheid in hoe en wat men deed, zolang deze maaltijd maar werd gehouden. Van over de hele wereld kwamen Joodse mensen naar Jeruzalem om dit feest te vieren. Buiten de landsgrenzen kon deze maaltijd, die een offermaaltijd was, niet worden gehouden.

Dat veranderde allemaal toen in het jaar 70 AD de tempel werd verwoest. Er konden geen Paaslammeren meer worden geslacht. En na de opstand van Bar Kochba in het jaar 135 AD mochten Joodse mensen niet eens meer wonen in Jeruzalem. Hun land werd weggegeven. De verstrooiing van Israƫl onder de volken was een feit. Het Jodendom ontwikkelde zich langzaam tot een godsdienst die noodzakelijkerwijze overal ter wereld gevierd en beleefd kan worden. Om te voorkomen dat mensen toch een lam gingen offeren zonder tempel, kwam er zelfs een verbod op het eten van geroosterd lamsvlees tijdens Pesach.

Ook de liturgie voor de seidermaaltijd ontwikkelde zich in de loop van de eeuwen tot wat ze nu is. Het didactische model met de vier bekers, een bord met een botje, een ei, de kaarsen, de peterselie in het zoute water… het zijn allemaal vernieuwingen van na de verwoesting van de tempel. IsraĆ«l zocht naar manieren om de exodus uit Egypte te gedenken zonder een lam te slachten, te rouwen over het verlies van de tempel, en putte hoop uit het exodus verhaal dat ook deze verstrooiing eens ten einde zou komen.
In de Middeleeuwen kwam daar de gewoonte bij om halverwege de viering de deur van het huis te openen. Zogenaamd om te kijken of Elia er al was, maar er was helaas een meer dwingende reden om dit zo te doen. Vele malen werden de huizen van Joodse mensen aangevallen door christenen die dachten dat er echt bloed werd gebruikt van christelijke kinderen en dat er gestolen hosties werden doorstoken. Als je de deur open liet konden je christelijke buren makkelijk zien dat er niets raars gebeurde aan de seidermaaltijd. De kinderen werd vertelt dat de deur open ging om te kijken of Elia al kwam. Vanuit een verlangen naar een thuis en het stoppen van de vervolging door de christenen, eindigde de maaltijd met de intense uitroep: Volgend jaar in Jeruzalem!

Pesach vieren als christen? Ja, want Jezus is het Paaslam

De vormgeving van de Seider zoals wij die nu kennen, bestond dus niet in de tijd van Paulus. Er vond buiten de landsgrenzen van Israƫl geen viering van de Seidermaaltijd plaats. Daarom is het niet legitiem om in 1 Corinthe 5 een opdracht te willen lezen aan de gemeente deze maaltijd te vieren. In plaats daarvan daagt Paulus de gemeente uit om niet zuurdeeg, maar hardnekkige zondaren uit de gemeente te verwijderen. Immers, het wegdoen van de zonde is veel harder nodig dan het wegdoen van het laatste kruimeltje gist. Aan de andere kant zegt Paulus wel dat Pesach een viering in de gemeente waard is, want Jezus is gestorven op die dag. Daarom is er nog lang in de kerk -ook na Constatijn- op 14 Nissan door veel gelovigen het feest van de dood en opstanding van Jezus gevierd.

Terug naar de vraag of wij als christenen, gelovigen uit de volken, zomaar Pesach met een Seidermaaltijd kunnen vieren. Ik neig ertoe die vraag met een voorzichtig ā€œja, maarā€¦ā€ te beantwoorden.

  • Realiseer je dat wanneer je Pesach viert in Nederland aan de hand van een Joodse of Messiaanse Seider, je niet een Bijbels gebod navolgt, maar een heel serie Joodse gebruiken die ontstaan zijn na de verwoesting van de tempel. Als je het feest viert, dan doe je dat in navolging en verbondenheid met IsraĆ«l. Dat is op zich niet fout, maar zeker niet noodzakelijk. Paulus zegt dat gelovigen zich beter kunnen focussen op de dood van Jezus tijdens Pesach. Ik zou daarom in ieder geval voor een ā€œMessiaanseā€ liturgie kiezen.
  • Sommige mensen denken dat ze door dit te vieren IsraĆ«l tot ā€œjaloersheid wekkenā€. Dat is niet het geval. Een oude joodse dame riep eens vertwijfeld uit. ā€œWe zijn eeuwenlang door de kerk vervolgt en beroofd. Roven ze nu ook onze Joodse feesten en gebruiken?!ā€.
    Het lijkt me daarom zinvol dat wanneer een christen een Seidermaaltijd organiseert, er dan ook tijd wordt ingeruimd om heel bewust stil te staan bij wat christenen in de loop van de eeuwen de Joodse gemeenschap hebben aangedaan.
  • Realiseer je dat het Nieuwe Testament het vieren van Pesach niet verbiedt, maar Ā wel een heel andere betekenis aan deze viering geeft voor de gelovigen die Jezus volgen. Je viert niet de bevrijding uit Egypte, maar de verlossing die Jezus heeft gebracht. Paulus benadrukt niet het eten van ongezuurd brood, maar dat we ernst moeten maken met onze levensheiliging. Dat betekent dat we onszelf kritisch moeten bevragen of we in de christelijke gemeente zomaar rituelen en gewoontes moeten overnemen die het verhaal van de val van de tempel en de uittocht uit Egypte symboliseren. Wordt het niet tijd voor een viering die de verlossing van Jezus centraal stelt op deze dag?
  • Bedenk dat Gods idee van een Pesach viering bestond uit het vieren in een kleine groep. Het Bijbels voorschrift is dat je het viert met zoveel mensen als men kan eten van een lam. Dat is een man of 12. En de vaders moeten vertellen over de bevrijding van God aan hun kinderen. Neem tijd voor gesprek aan de Seidermaaltijd en betrek de kinderen.

Tot slot wil ik wijzen op Col 2:16. Laat niemand u veroordelen op het punt van nieuwe maan en feesten. Dat gebod geldt voor zowel degene die deze feesten vieren als degene die ze niet vieren. Wanneer het vieren of niet vieren van een feest een punt van discussie voor je is geworden met andere gelovigen, dan zit je per definitie op een verkeerd spoor. Paulus schrijft in 2 Cor 11 dat we moeten oppassen voor elke beweging die ons afleidt van een eenvoudige toewijding aan Jezus. Of je nu viert of niet viert, houd je hart gericht op Jezus en raak niet verzeild in allerlei discussies over wat wel of niet zou moeten. Gezegend Pesach toegewenst.


chanoeka kandelaren

Groot nieuws over Kerk en Israƫl

Categorie : Kerk en Israƫl

Het thema Kerk en Israël blijkt in veel kerken nog steeds controverse te creëren. Het maakt niet uit  van welke stroming je bent. Zowel in reformatorische als in evangelisch/charismatische kerken vind je hetzelfde patroon.
Waar de ƩƩn vurig voor IsraĆ«l gaat, denkt de ander vaak, Ā ā€œhebben we als kerk nou niet iets beters te doenā€. Ā Voor het blad Opwekking schreef ik hierover een artikel met de titel: Wat moet ik met dat IsraĆ«l gedoe?
Want het gaat niet om Israƫl, maar om God die Israƫl en de volken nederig naar elkaar maakt om Hem te beter leren kennen.

Zonder Israƫl geen Opwekking?!

Paulus vermaant in de brief aan de Galaten de gelovigen dat zij de Heilige Geest hebben ontvangen door het geloof. Opvallend is dat de apostel daarbij verwijst naar Genesis 12:2. Abraham wordt daar een bron van zegen genoemd. Wie hem -en zijn nakomelingen- zegent, die ontvangt Gods zegen. Die zegen is volgens Paulus niet meer of minder dan de Heilige Geest. Galaten 3:14. Een beetje krasser gezegd, als gelovigen uit de volken een volle uitstorting van de Geest willen ontvangen, dan moeten ze Israël zegenen.  Zonder  dat komt die lang verwachtte Opwekking niet naar Nederland. Waarom dat zo is, leg ik uit in mijn artikel in Opwekking. Een nieuw geluid, zo meenden de mensen van Groot Nieuws Radio. Op dinsdag 7 februari 2017 ben ik vanaf 10.25 te gast in het programma Bij Jorieke

Het artikel kan je hier lezen, met toestemming overgenomen van st. Opwekking.

Je kunt op dinsdag 7 februari 2017 luisteren vanaf 10.25 in het programma, bij Jorieke, www.grootnieuwsradio.nl//www.grootnieuwsradio.nl/bijjorieke/overzicht


sabbat kaarsen beker

Sabbat Ć  la Jezus

Tags :

Categorie : Sabbat

Sabbat deel 1

Er zijn verschillende verhalen over Jezus en de sabbat, maar ik denk dat ƩƩn ervan door veel mensen nooit echt is begrepen. Op een sabbatdag wandelt Jezus met zijn leerlingen door een graanveld. De leerlingen van Jezus hebben honger en beginnen tijdens de wandeling aren te plukken en te eten. Dit wordt gezien door de farizeeĆ«n en zij nemen direct aanstoot aan wat de leerlingen doen. Waar die farizeeĆ«n zo opeens vandaan kwamen, vermeldt het verhaal niet. Ze beginnen direct een discussie met Jezus over wat wel en wat niet mag op de sabbat. Er ontstaat een gesprek met wel heel onverwachte wendingen dat eindigt met Jezus’ uitspraak; “dus is de Zoon van de mensen Heer, ook over de sabbat.ā€ Maar wat betekent dat eigenlijk?
We kennen het verhaal uit drie evangeliƫn, maar ik denk dat Marcus het meest nauwkeurig weergeeft hoe dat gesprek verliep. Pak maar even je bijbel erbij, of houdt je muis op deze link en lees Markus 2:23-28

Dat de Farizeeƫn een discussie beginnen met Jezus over wat zijn leerlingen doen, is niet perse een uiting van betweterigheid. Er werd in die dagen veel gediscussieerd over wat wel en niet mocht op de sabbat. Een correcte sabbatsonderhouding staat volgens de Thora immers gelijk aan het houden van het hele verbond tussen God en Israƫl. Het was dus van belƔng na te denken over hoe dat dan moest. Maar terwijl de farizeeƫn vragen waarom Jezus het aren plukken en eten toestond op de sabbat, gaat het antwoord van Jezus in een heel andere en vooral ook onverwachte richting. Marcus vertelt het verhaal zonder uit te leggen wat de achterliggende gedachtes waren van de deelnemers aan dit leergesprek. Voor ons als westerse lezers ziet het er daarom nogal uit alsof het van de hak op de tak gaat.

Vragen bij Jezus’ antwoord over de sabbat

Jezus begint zijn antwoord met de vraag aan de farizeeƫn of ze niet hadden gelezen dat David de toonbroden uit de tempel had genomen en samen met zijn mannen daarvan had gegeten. Daarmee snijdt Jezus een kwestie aan uit het leven van David waarover vooral door de farizeeƫn veel werd gediscussieerd. De toonbroden waren immers gewijd aan God en alleen de priesters mochten daar volgens de Thora van eten. Men zat dus nogal omhoog met deze overtreding van David en God had het onbestraft gelaten! De vraag van Jezus is daarom retorisch, natuurlijk hadden ze dat gelezen!
Nu zijn er wel meer dingen die David heeft gedaan die niet helemaal in de haak waren. De vraag rijst dan ook; ā€œis dat dan een vrijbrief om van alles en nog wat zomaar te gaan doen?ā€ Waarom verwijst Jezus nu uitgerekend naar dat verhaal? En om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken; is het u opgevallen dat Jezus dit verhaal navertelt met een aantal fouten erin? Want zoals Jezus het vertelt, zo staat het niet beschreven in het boek Samuel! Ik zal de verschillen even voor u opsommen. 1) David haalde de broden niet zelf uit de tempel 2) Er waren geen mannen bij David, hij was op de vlucht en alleen. 3) Abimelech Ā was priester in die tijd en niet Abjathar.
De FarizeeĆ«n begrepen blijkbaar dat Jezus die veranderingen heel bewust aanbracht, want er staat niet beschreven dat iemand zijn hand opsteekt en zegt: ā€œuhm maar zo staat het er nietā€. Het is bepaald geen “logisch” argument wat Jezus hier geeft, maar een typisch staaltje van Hebreeuwse redeneerkunst.

Toonbroden en de Sabbat

Laat ik eerst eens duidelijk maken waarom het relevant is om te praten over toonbroden, wanneer er gevraagd wordt naar het plukken van aren op de sabbat. Jezus begint daarover omdat de toonbroden in de tabernakel op de sabbat werden omgewisseld. En volgens de Joodse traditie kwam David op een sabbat naar de tabernakel. Dat valt op te maken uit het volgende; De hogepriester was een vermogend man met een grote familie. Toch heeft hij geen brood in huis als David aankomt. De regel van de gastvrijheid gebood dat je in zo’n geval even snel wat klaarmaakte, even een schaapje slachtte en brood bakte… Maar op de sabbat mocht dat uitgebreide kokkerellen nou uitgerekend niet. Er was zelfs een verbod op het maken van vuur en koken. Er waren ook geen slaven die aan het werk gezet konden worden, want ook voor hen was het sabbat. En zo geeft de priester aan deze toekomstige koning van IsraĆ«l het enige wat hij aan extra brood in huis had; de toonbroden die waarschijnlijk eerder op de dag waren omgewisseld. Letterlijk een doodzonde volgens de Thora. De farizeeĆ«n waren erover verdeeld of David de nieuwe of de oude broden mee had gekregen. Hoe dan ook waren de voorschriften voor de tabernakel niet precies nageleefd. En waarom? Omdat de barmhartigheid en gastvrijheid van de priester blijkbaar van een hogere orde zijn dan de regels over de tabernakel. Een gevoelig punt. Want die farizeeĆ«n waren echt niet verder van huis dan een sabbatswandeling. Zij woonden in het dorp waar Jezus die sabbat verbleef, maar geen van hen was op het idee gekomen om de reizende rabbi en zijn metgezellen enige gastvrijheid te verschaffen of van voedsel te voorzien.
Er zit nog een diepere laag in het antwoord van Jezus. David had volgens de beschrijving van Samuel geen metgezellen bij zich –David loog immers tegen de priester toen hij zei dat zijn mannen ā€œin het veld waren.ā€ Toch heeft Jezus het wel over ‘metgezellen’. De farizeeĆ«n snapten dat Jezus op die manier zichzelf op de plaats van David zette. Zonder het hardop te zeggen zegt Jezus hiermee dat hij de Messias, de komende koning van IsraĆ«l is. En wanneer David in de Jezus’ versie van het verhaal het huis van God betreedt om de broden te halen, zonder dat God ingrijpt, Ā claimt Hij indirect als Messias het recht de ongeschreven regels van de traditie van de zogenaamde mondelinge Thora aan de kant te zetten en te bepalen wat kan en niet kan in het huis van God. Zoals uit het vervolg zal blijken staat het welzijn van de mens daarbij in het middelpunt.

Over twee weken verschijnt deel twee waarin ik uitleg waarom Jezus de naam van de priester veranderde en waarom de Messias ā€œdusā€ ook Heer over de sabbat is.


De Dag van de Bazuin in de kerk?

Categorie : Dag van de Bazuin

God zei tegen Mozes, ā€œde eerste dag van de zevende maan(d) moeten jullie de hele dag juichen en op sjofars blazenā€. Mozes keek wat verwonderd op van zijn kleitablet. ā€ Hoezo dat dan Heer?ā€ ā€œDat is nog een verrassingā€ zei God. ā€œDoe het nou maar, ik vind het fijn als jullie dat doenā€.Ā  En zo start de zevende maand in IsraĆ«l met gejuich en het blazen op de sjofars. Tien dagen later is het Grote Verzoendag en vier dagen daarna begint het Loofhuttenfeest. Tijdens de ballingschap in Babel is daar voor IsraĆ«l de viering van het seculiere Nieuwjaar bijgekomen. Want in Babel was het op deze dag nieuwjaarsdag. In IsraĆ«l is het sindsdien dus dubbel feest en deze dag is daarom bekend geworden als Rosh ha-sjana.

dag van de bazuin
De feestelijkheden van deze maand beginnen daarom met een dag van juichen en sjofargeschal. Wat voor Mozes nog onduidelijk was, is in de loop van de geschiedenis wel duidelijk geworden. Bazuingeschal kondigt de komst van God naar de aarde aan. Daarom is het boek van Openbaringen ook vol met sjofars (bazuinen) De najaarsfeesten vieren de toekomst en helpen ons te beseffen dat Gods beloftes aan Israƫl en heel deze wereld zullen worden ingelost. Er valt dus voor Jood en niet-Jood iets te vieren!

De Dag van de Bazuin in de kerk?

Binnen de kerk kun je dit feest dat de Heer aan Israël gaf ook vieren. Zo laat je zien dat je weet dat je verbonden bent met Israël. Zoiets moet je niet doen omdat het moet, of omdat je denkt dat God dan meer plezier in je heeft. Het Nieuwe Testament zegt immers duidelijk dat we elkaar niet moeten oordelen op het punt van een Nieuwe maan, feestdag of Sabbat.  Maar binnen de kerk kunnen we dit vieren omdat we zo onze verbondenheid met Israël tonen. Onze Heer is immers de Koning van de Joden. We weten ons in het bijzonder verbonden met de Messias belijdende gelovigen, de Joodse gelovigen die Jezus volgen die deze feesten ook vieren.  Tot slot laten we zo zien dat we ons beseffen dat de kerk dwaalde toen ze vanuit haar Jodenhaat deze feesten verbood te vieren.
Dit jaar spreek ik in Evangeliegemeente Reveil  in Lelystad waar ze voor het eerst een viering hebben van de dag van de bazuin. Uiteraard doen we dat met een feestelijk hapje en drankje, het blazen van de sjofars, Israëlische liederen en onderwijs.
Kom je ook? Geef je dan op via www.reveillelystad.nlĀ want de catering wil graag weten hoeveel ze moeten inslaan.
En heb je een sjofar? neem hem dan mee!
Zondag 13 September 19.00-21:00uur
Toegang gratis maar er is een collecte voor de onkosten.
Locatie: Reveilcentrum – Punter 44-02 – Lelystad
Wil je meer weten over diepere betekenis van deze feestdag weten lees dan hier verder

bijbelsefeesten pinksteren duif

Pinksteren, zure mensen en God

In de week van ongezuurde broden stond Jezus op uit de dood. Het was op de dag na de sabbat van die week. Dat was niet zomaar een dag. Zijn opstanding was precies op de dag die God als een feestdag had aangewezen. Op die dag, in de week van ongezuurde broden, moest de allereerste schoof –de eersteling- van het land worden geoogst en in de tempel aan God worden getoond. Pas als dat was gebeurd, mochten de IsraĆ«lieten van de nieuwe oogst eten. Jezus wordt daardoor de eersteling van Gods oogst en de vervulling van dit gebod.

Vanaf dat moment moet er volgens de Thora zeven weken worden geteld. Op de vijftigste dag is het Pinksterfeest. WĆ­e er nu precies moeten tellen is niet duidelijk, sommigen zeggen ā€œwij allemaalā€, anderen zeggen, ā€œde leiders van het volk ā€œ, maar na vijftig dagen moeten alle mannen opnieuw in de aanwezigheid van de Heer komen. Midden in de oogsttijd is het tijd om even uit te blazen, want het is Pinksteren.

Pinksteren is een bijzonder feest. Het is een oogstfeest. Nu moeten alle mannen van hun eigen oogst de eerstelingen naar de tempel brengen. Het is een drukte van belang. Men schat dat in de tijd van Jezus er met Pinksteren meer dan een miljoen mensen in Jeruzalem in de stad zijn. Ook Joden die in het buitenland woonden kwamen voor Pinksteren terug naar de stad en haar tempel.

Pinksteren; gezuurd brood als offer

Ongezuurd brood, -brood zonder gist- staat voor zuiverheid. Daarom worden er bij de meeste offers die je in de tempel bracht ook ongezuurde broden gedaan. De offers met Pinksteren vormen daarin een grote uitzondering. Opeens mag er met Pinksteren gezuurd brood aan de Heer worden gegeven. Ik stel me zo voor dat Mozes toen Hij dat hoorde van God even met zijn ogen knipperde voordat hij dat opschreef. Hij mompelde nog in zijn baard ā€œraarā€ en deed er verder het zwijgen toe. God heeft het hem blijkbaar ook niet uitgelegd. Gods opdrachten over de feesten zitten vol met geheime aanwijzingen die later ooit duidelijk zouden worden. Het is daarom een goed ding de Thora te overdenken en je af te vragen, waarom staat dat daar eigenlijk, wat wil God daarmee zeggen.

Pinksteren: een heilig God en onheilige mensen

De onthulling van dat geheim vond vele eeuwen later plaats. De discipelen van Jezus waren al vroeg in de morgen bij elkaar toen er op hen tongen als van vuur verschenen terwijl er het geluid van een geweldige wind door het huis klonk. God kwam met zijn heilige Geest wonen in onheilige mensen. Misschien denk je nu, ā€œho ho, het waren wel de apostelenā€, maar als we de rest van de geschiedenis lezen van die apostelen, dan zie je dat ze nog steeds in staat waren tot ruzies en machtspelletjes. Ze waren geliefd door God, hun zonden waren vergeven, maar dat maakte ze nog niet zondeloos. Toch rustte de Heilige Geest op hen. Ze stelden zichzelf als levende offers beschikbaar voor God en ook al waren ze niet volmaakt, toch kwam de Geest. Zo bezegelde God dat vanwege het lijden en sterven van Jezus aan het kruis, zij met Hem verzoend waren. God kijkt niet meer naar wat verzuurd is in de mens. Sterker nog, de Heilige Geest is onder andere gegeven ons te helpen die verzuring op te lossen. We kunnen dat namelijk helemaal niet zelf.

bijbelse feesten pinksteren. De duif landt
Photo by knowhimonline

De mensen die met de Geest gedoopt werden, waren de eersten die konden ervaren dat God hen had aangenomen als zijn zonen. Jezus werd op dat moment van de eniggeboren Zoon van God, de eerstgeboren Zoon. Petrus zou later in zijn brief nog vol verwondering schrijven: wij hebben deel gekregen aan Gods natuur. God zelf woont in ons, leeft in ons en neemt ons op in zijn Goddelijke kring van Liefde. En Paulus weet dat we iedere gelovige een tempel is van de Heilige Geest. Zij werden deel van Gods oogst en vervulden zo het beeld van de eerstelingen die IsraĆ«l bracht. Ze begrepen meteen dat wat zij ontvingen niet alleen voor in een bovenzaal –of opwekkingsterrein- was bedoelt en gaven het goede nieuws meteen door. Drieduizend mensen kwamen die dag tot geloof. Aangezien de hemel juicht over elk mens dat zich bekeert, vermoed ik dat deze Pinksterdag ook een explosie van vreugde in de hemel opleverde en een dodelijke stilte in de hel. Er valt dus iets te vieren met Pinksteren en ik hoop dat u het op zo’n manier viert dat de hemel weer kan juichen.

Tot slot. Dit jaar valt het Bijbelse Pinksteren bij hoge uitzondering samen met de Pinksterdatum die de kerkvaders later hebben bedacht. Ik denk dat de hemel in ieder geval glimlacht dat de kerk samen met Israƫl dit feest viert.

 

 

 

 


bijbelse feesten: oogst van mensen

Bijbelse feesten; geen oogst, geen feest

Mijn opa was van nature niet zo’n vrolijke man. Op zijn verjaardag gingen we met mijn ouders altijd wel naar hem toe. Maar zelfs op zijn verjaardag lukte het hem niet zo goed om vrolijk te kijken. Net of hij er niet blij mee was dat iedereen er was. Maar wegblijven was niet echt een optie, het was een verplichting. Terwijl in de grote kamer mijn ouders hun best deden er iets van te maken, zat ik samen met een broer en wat neven en nichten mijn tijd uit aan de keukentafel. Ik was altijd blij als dat ā€œfeestā€ weer voorbij was. Onbewust heb ik denk ik jaren dat gevoel meegenomen naar kerkelijke ā€œfeestenā€. Een soort verplicht samenzijn onder het oog van een God die er zelf verder niet echt feestelijk bij zat voor de gelegenheid. Toen ik op latere leeftijd ontdekte hoe in de ā€œPinkster kerkenā€ en in Joodse kringen uitbundig werd gedanst en gehost ter ere van God, was dat zowel een schok als een verademing.

God viert feest, maar waarover?

Mensen zijn dus blij over wat God gedaan heeft, maar de vraag bleef knagen. Viert God ook feest tijdens een Bijbels feest en zo ja waarom dan? Of zit hij er zo’n beetje bij als mijn opa. Nors commentaar gevend op alles wat niet goed gaat in de huiskamer. Het antwoord staat in Leviticus 23:2. God zegt ā€œdit zijn mijn feesttijden en jullie, IsraĆ«lieten, moeten ze op aarde uitroepen.ā€ In het Hebreeuws staat daar het woord mo’adim, vastgestelde tijd, of ontmoeting. God wil juist op die dagen zijn volk ontmoeten. Hij wil dat we ā€œvoor zijn aangezichtā€ komen. Ik houd van die oude uitdrukking. Het is zo intens persoonlijk. God wil me zien, hij wil dat Ik hem in het gezicht kijk, zodat ā€œzijn aangezicht over mij kan oplichtenā€ ofwel zijn gezicht klaart op als Hij me ziet. In Psalm 16 staat dat er een volheid van vreugde is voor zijn aangezicht. In Efeze staat dat God alles doet ā€œnaar zijn welbehagenā€. Dat betekent, God heeft plezier in wat hij doet. Paulus zegt in 1 Tim 1:11 dat hij het evangelie van de gelukkige God preekt. Hij is vol vreugde over de redding die Hij aan ons kan geven. John Piper schreef daarover een boek met de uitdagende titel, The pleasures of God.

Is het u wel eens opgevallen dat de Bijbelse feesten van Israël er niet alleen zijn om de reddingen van de geschiedenis herdenken? God wil graag dat Israël tijdens ieder feest een stuk van de oogst aan hem geeft. Aangezien alles wat God doet hem gelukkig maakt, mogen we ons afvragen wat Hem daar nu zo gelukkig in maakt. God is immers niet afhankelijk van wat Israël aan hem geeft. Sommige mensen denken dat het God er alleen maar om te doen is om ons een lesje te leren zodat we zullen herinneren dat we van Hem afhankelijk zijn. God is dan de stoïcijnse leermeester, die zelf onbewogen blijft door de cadeaus die we hem geven. Of nog erger, hij zit als een ontevreden opa te kijken of je alles wel goed doet. Zo wordt een feest al snel een verkrampte zaak.

Waarom is God blij met een stuk van onze oogst? Ik denk dat het hem eraan doet denken, dat Hij zelf ook een oogst heeft in deze wereld. Dat vervult hem met vreugde. Hij zal ook een oogst binnenhalen, niet van gewassen maar van mensen. De apostel Paulus begreep dat toen hij Jezus de eersteling noemde. Dat is hetzelfde woord als in Leviticus wordt gebruikt voor de eersteling van de oogst die met Pesach wordt binnengebracht. En de eerste gelovigen met Pinksteren zijn de eerstelingen. In het Bijbelboek Openbaring wordt er gesproken over de laatste oogst in temen van de druivenoogst die wordt binnengehaald. Het Loofhuttenfeest wordt gevierd na het binnenhalen van die oogst.

 

Een Bijbels feest is een oogstfeest. Zonder oogst, geen feest.

Er zijn veel uitspraken van Jezus waarin Hij het koninkrijk van God beschrijft in termen van een oogst

bijbelse feesten: oogst van mensen
Photo by James Cridland

die van de wereld (de akker) wordt binnengehaald. Er is dus meer aan de hand tijdens de Bijbelse feesten dan dat Israƫl zijn momenten van verlossing viert. God heeft daar zelf plezier in omdat Hij er diepe vreugde in vindt om mensen te redden. Zijn reddingsplan wordt in actie gezet tijdens die feesten. Hij haalt zo zelf zijn oogst naar binnen. Al zijn denken en handelen vanaf de grondlegging van de wereld draait daarom. Jezus zegt dat de engelen juichen in de hemel over elk mens dat zich bekeerd. Wij zijn Gods medewerkers in zijn oogst. Het mooiste wat kan gebeuren op een feest van de Heer is een oogst van zielen. Want ook in de gemeente geldt, zonder oogst, geen feest.


sabbat challah

Sabbat: teken van Gods zorg

Categorie : Sabbat

Nadat God Israël heeft verlost uit de macht van Egypte en Israël door de Rode Zee is getrokken, komt het volk in de woestijn. Ze zijn nog niet eens bij de berg Sinaï aangekomen als er een ernstig tekort aan voedsel ontstaat. Het volk moppert en God voorziet hen van voedsel. Het is in deze situatie dat God voor het eerst tegenover Israël spreekt over de sabbat. Je kunt dit verhaal lezen in Exodus 16:11-27.

De hemelse voedselbank gaat aan het werk en er ligt dagelijks in de vroege morgen manna voor het oprapen in de woestijn. Een wonder op zich natuurlijk, maar het verhaal houdt daar niet op. God geeft er een paar regels bij. Je mag geen manna bewaren voor de dag van morgen. God wil blijkbaar dat Israƫl bij de dag leeft. Behalve dan op de zesde dag, dan ligt er genoeg manna voor twee dagen. Israƫl krijgt de opdracht om op de zesde dag voor twee dagen het manna te koken of te bakken want op de zevende dag is het sabbat. Sabbat betekent ophouden. Op de zevende dag moet je van ophouden weten ter ere van de Heer. Om Israƫl te helpen dit gebod te onderhouden ligt het wonderlijke brood op de zevende dag niet op de grond.

Uiteraard valt het IsraĆ«l niet mee zich aan deze vreemde regelgeving te houden. Zeker als je in de woestijn voedsel vindt is het motto, “pakken wat je pakken kan”. De slavenmentaliteit van ā€œer is nooit genoegā€ en ā€œals ik niet voor mezelf zorg, doet niemand datā€ zit er diep in. Dus proberen sommige mensen door de week wel extra manna te bewaren voor de volgende dag. Helaas lopen de wormen binnen een dag uit de pot met manna die over datum is.

Het volk had in Egypte überhaupt geen vrije dagen gehad. Je zou denken dat een vrije dag vol enthousiasme werd begroet. Maar de slavenmentaliteit functioneert anders; ā€œWat, zomaar een dag niet werken? En dat gaat voortaan elke week zo? Wie zorgt er dan voor brood op de plank?ā€ ā€œMozes heeft gezegd dat God een dubbel portie geeft op de dag ervoor. Maak je maar geen zorgen.ā€ ā€œDie Mozes kan wel zoveel zeggen!ā€ Dus gaan sommigen op de sabbat toch in de woestijn zoeken of er manna is gevallen. God legt het nog een keer uit aan Mozes. Dit is de dag van ophouden die ik aan jullie geef. Het is een rustdag. De slavenmentaliteit zit echter zo diep dat God het simpelweg moet verbieden dat iemand het kamp verlaat om eten te zoeken. Later zal God, om te voorkomen dat je alsnog je vrouw of slaaf aan het werk zet om een maaltijd voor je te koken, verbieden om op de sabbat vuur in je woning te maken. Iedereen heeft gewoon een dag vrij. Het is een dag om op adem te komen voegt God er op SinaĆÆ nog aan toe. Een dag die je apart zet –heiligt- voor de Heer. Om tot jezelf en tot Hem te komen, kortom om mens te zijn.

challah sabbat photo
Photo by Rachel-Esther

God vermaant Israƫl op vaderlijke wijze om gehoorzaam te zijn aan Hem. Zoals wij onze kinderen als ze jong zijn op tijd naar bed sturen, omdat we weten dat het goed voor ze is, zo dwingt God Israƫl tot rust. Hij bestrijdt zo in zijn kinderen de geest van de slavernij die altijd maar wil dat je doorgaat en niet tot jezelf of tot Hem komt omdat je teveel andere dingen aan je hoofd hebt.

En zo wordt de sabbat een teken voor Gods zorg voor ons. Het is immers in ons belang dat we een rustdag hebben bij al ons zwoegen om rond te komen. God heeft geen rustdag nodig. Hij wordt niet moe of mat. In Leviticus 23 noemt God de sabbat een mo’adim. Dat woord laat zich vertalen met een vastgestelde tijd van ontmoeting, een feesttijd. Het is een dag waarop God ernaar verlangt je te ontmoeten.

Als bonus en als aansporing geeft God aan Israƫl op de zesde dag voor twee dagen manna zodat ze op de zevende dag zich zelfs geen zorgen hoeven te maken over hun eten. Daarom liggen er in veel joodse gezinnen bij de opening van de sabbat twee broden op tafel als herinnering aan de God die voorziet. De sabbat is een teken van Gods zorg voor ons.

 

 

 


Maanstand