Wat je leert als je een loofhut gaat bouwen
Waarom zou je überhaupt in een Loofhut willen zitten vraagt u zich misschien af? Dat is toch allemaal van de wet en Israël? Dat is helemaal waar. Goddank krijgen we genade alleen door het geloof en niet op grond van de werken van de wet.
De Bijbel is een doe-boek
Maar dat betekent natuurlijk niet dat de Thora niet meer gelezen hoeft te worden en er niet toe doet. De Thora was het boek waaruit Jezus onderwijs gaf. En Paulus schrijft ook: “De wet is heilig en goed”. “We moeten niet gaan boven hetgeen geschreven staat”. Daarmee verwijst hij toch echt alleen naar het “Oude Testament. In 2 Timotheüs 3:16,17 schrijft hij: 16 “Heel de Schrift is door God ingegeven en is nuttig om daarmee te onderwijzen, te weerleggen, te verbeteren en op te voeden in de rechtvaardigheid, 17 opdat de mens die God toebehoort, volmaakt zou zijn, tot elk goed werk volkomen toegerust.” Als je alleen maar een Nieuw Testamentisch christen wil zijn, dan doe je jezelf dus echt tekort.
De Thora is bij uistek het tekstboek van de vroege kerk. Het gaat in de Thora over Jezus. We zien hoe God omgaat met mensen. God geeft Israël geen dogmatiek, maar leefregels en dingen om te doen.
Wij zijn gewend om te leren door informatie op te nemen. Maar God leert mensen door ze dingen te laten doen. En terwijl je het doet, ga je nadenken over het waarom.
Zo moet iedere man in Israël tijdens het Loofhuttenfeest naar God komen om met Hem dat feest te vieren. Ik stel me zo voor dat zo’n man tijdens het avondeten tegen de kinderen zegt. Jongens ik ga een week naar Jeruzalem. “Wat ga je doen papa?” “Ik moet een hutje bouwen van takken en daar in wonen” Alle kinderen roepen meteen “gaaf! Mag ik mee?” God houdt ervan vaders en kinderen dichter bij elkaar te brengen.
Hun moeder kijkt naar de kinderen, dan naar haar man, en zegt “wat nu als het regent?” “ Als God wil dat we in een loofhut wonen, dan zal hij er ook wel voor zorgen dat het droog blijft” zegt haar man. Opeens is iedereen zich er weer van bewust dat regen en droogte en dus ook de opbrengst van hun oogst afhangen van de zegen –en de regen- van de hemel
In de Loofhut leer je: “God is lief”
“En we moeten de tienden mee brengen van de oogst”, peinst pa voor zich uit. “ Dat kan niet hoor, dat is veel te veel om zo’n eind mee te slepen” roept nu de oudste zoon. “We kunnen niet twee dagen reizen met al dat spul.” “Weet je wat we doen” knikt pa, “we verkopen een tiende en nemen het geld mee.” “En dan? Wat moet er dan met het geld gebeuren?” “Een stuk geven we aan de levieten en de armen dan kunnen die ook feest vieren en van de rest mogen we kopen wat we lekker vinden, eten, wijn, zelfs sterke drank.” “Ook snoep?” roept de jongste, “ja ook snoep,” zegt pa. “Ik vind God lief” zegt de jongste.
En zo was de kwam de hele menigte van Israël rondom de tempel bij elkaar. Eén grote family happening met eten en muziek in de aanwezigheid van God. Een grote erkenning dat het leven dat we hebben lukt dankzij de zegen van God. Dat God liefde is. Dat hij wil dat families bij elkaar zijn. Dat we genieten van het leven. Dat –vooral de mannen- even losbreken uit hun verplichtingen en Hem zoeken. En vaders, gaan jullie volgend jaar ook een Loofhut bouwen?
