september | 2014 | Bijbelse Feesten

24
sep 14
0

Rosj Hasjana

Tags : dag van de bazuin jom hasjofar rosj hasjana sjofar

Rosj Hasjana: Joods Nieuwjaar op de dag van de bazuin.

Heeft u de taart al klaar staan? De sjofar al klaar liggen? Want zodra de zon ondergaat begint vanavond Rosj hasjana én de dag van het bazuingeschal. Twee feesten op een dag nog wel. Reden voor een extra grote taartpunt Als u liever gezond eet, dan kunt u zich aansluiten bij de eeuwenoude Joodse traditie om appel met honing te eten. Ik wens u een goed en zoet 5775 toe.

Rosj hajana is letterlijk vertaald; “het hoofd van het jaar”. Nieuwjaar dus. Israël moest van God haar nieuwjaarsfeestje eigenlijk in het voorjaar vieren, in de lente maand. Maar tijdens de ballingschap kwamen ze in landen terecht waar het nieuwe jaar in de herfst begon. Om precies te zijn; op de eerste dag van de zevende maand volgens de Bijbelse kalender. Israël had dan al een feest, de dag van de bazuin. Men verzon er wat op. Met Nieuwjaar (in de zevende maand !) wordt de schepping van de wereld herdacht. De jaartelling verspringt dus halverwege de Bijbelse feestkalender. Vergelijk deze dubbele kalender maar met onze school agenda’s. Het school jaar gaat van zomer tot zomer, terwijl de jaartelling van januari tot januari gaat.

Vanavond begint de zevende maand. Over 10 dagen is het grote verzoendag en 4 dagen daarna is het Loofhuttenfeest. De grote verzoendag is voor Israël nog steeds erg belangrijk. Mensen denken de komende 10 dagen na over hun leven. Er is een diep besef dat je geen verzoening met God kunt hebben als je je niet wilt verzoenen met je naaste. Het zijn dagen van inkeer, ook wel de tien ontzagwekkende dagen genoemd. Ik vraag me wel eens af; “zou de kerk er anders uitzien als we in de kerkelijke kalender ieder jaar 10 dagen van verzoening zouden hebben?” Waarschijnlijk wel.

Er zit nog een ander aspect aan de dag van de bazuin, die in het Joodse denken minder uitdrukkelijk wordt geleerd. Als de sjofar in de hemel klinkt, komt God naar de aarde. Jezus sprak hier wel over. Hij zei dat Hij terugkomt naar de aarde met Sjofar geschal. Wanneer Hij komt, is dat om te oordelen. Volgens Paulus zullen wij dan voor de Rechterstoel van Jezus verschijnen.

De Rechterstoel van Jezus

Dus als je de sjofar hoort, mag je jezelf afvragen: “Ben ik er klaar voor Hem te ontmoeten en ben ik klaar om te verschijnen voor de Rechterstoel van Jezus.“ Want daar zullen we onze beloning ontvangen of gered worden, als door vuur heen. Daar zal openbaar gemaakt worden wat we diep in ons hart allemaal hebben gedacht. Paulus, maar ook Jakobus, roept ons op om, juist vanwege deze dag, niet zelf een oordeel te hebben over een andere gelovige. We moeten elkaar niet (ver) oordelen, maar wachten tot de diepste overleggingen van het hart openbaar worden. We weten vaak niet waarom mensen de dingen doen die ze doen. We kennen vaak zelfs ons eigen hart niet eens.

Een voorbeeld. Ik sprak afgelopen week in mijn thuisgemeente over het thema dat het beter is niet te oordelen. Immers Jezus zei dat. als je oordeelt, je op dezelfde manier geoordeeld zult worden. Mensen voelen vaak intuïtief de afwijzing van jouw oordeel aan en reageren dan met een verdedigende houding. Een aantal mensen zat mij aan te kijken met zo’n blik van, “ja foei, je mag een ander niet oordelen, preach it”. Ze waren zichzelf op dit gebied van geen kwaad bewust. Ik herken dat wel. We spelen soms verstoppertje met onszelf. Toen ik aan het eind van de dienst vroeg of iedereen drie mensen uit de gemeente in gedachte wilde nemen waar we moeite mee hebben en die in gebed te zegenen, viel bij verschillende mensen opeens het kwartje. Oei, nou die wil ik niet zegenen hoor…. Opeens zagen we het oordeel in ons eigen hart. Ter voorbereiding op de dag van de bazuin was dat een goede oefening. Wat verborgen is komt aan het licht. Niet alleen onze geheime zonden, ook onze stiekeme wrevel en oordeel. Doe je mee met het opruimen van je eigen hart? En weet je al met wie je het goed moet maken? Doen hoor! Je hebt 10 dagen de tijd.

Meer lezen over de dag van de bazuin? Lees dan dit artikel

16
sep 14
0

Nieuwe maan sikkel, zoals te zien op de dag van de bazuin

Nieuwe maan en de dag van de bazuin

De nieuwe maan heeft een geheim

“De nacht en het donker is voor het ongedierte!” riep mijn oma vroeger. Daarmee gaf ze aan dat je voor het donker thuis moest zijn zodat je niet op het slechte pad zou komen. Ook in de Schrift komt de nacht er niet altijd positief vanaf. Dat begint al in Genesis 1. Genesis 1 is een verhaal met veel diepe lagen. Mag ik u meenemen naar de geheime schatkamer van God in Genesis 1? Want als je nauwkeurig leest, staat er veel meer dan je op het eerste gezicht ziet. En je zult ontdekken dat de maan een geheim heeft.

Licht is niet zomaar gescheiden van duisternis

Genesis 1:1-4 is een diepzinnig stukje tekst. Nadat God het licht geschapen heeft, noemt Hij het licht goed . De duisternis lag al op het water en dat is op een of andere manier niet het directe gevolg van Gods Scheppend handelen. De duisternis wordt niet betitelt als goed. Het eerste wat God doet na het scheppen van het licht is dat Hij de duisternis scheidt van het licht. Dat is opmerkelijk taalgebruik, want je zou verwachten dat er zoiets zou staan als; “ en toen was het niet meer donker”, of “en de duisternis was weg”. Maar dat staat er dus niet. De duisternis laat zich niet zomaar verdrijven door het licht. Er is een aparte actie nodig van God om licht en duister uit elkaar te halen. Het licht wordt hierna dag genoemd. Dag staat dus voor licht dat goed is. De duisternis wordt nacht genoemd. Het is opvallend dat deze scheppingsdag er niet mee eindigt dat God zag dat het goed was. Er is gewoon niets goed aan de duisternis die in de nacht is. En ook al zijn het licht en het duister gescheiden, blijkbaar is het daarmee nog niet klaar.

De schepping van de lichten aan de hemel

Op de vierde scheppingsdag zien we daarom dat God opnieuw terugkeert naar de dag en de nacht. Het was eigenlijk niet af. Nu maakt God lichten, letterlijk lampen. Het grootste licht en het kleinste licht. Het staat beschreven in Genesis 1:14-19. Opvallend genoeg komen de woorden zon en maan in dit tekstgedeelte helemaal niet voor. God gebruikt erg veel woorden om de schepping van de lichten te beschrijven. Meer woorden zelfs dan voor enig ander ding in de schepping. Er is duidelijk meer aan de hand dan het creëren van de zon en de maan en het regelen van een kalender voor de aarde.
Mozes gebruikt het woord ma’oor om deze “lichten” aan te duiden. In de rest van de Thora gebruikt Mozes dat woord alleen voor de lampen van de tabernakel, die op de menora branden. Wat maakt nu, mag je je afvragen, dat Mozes juist dat woord gebruikt? Het raadsel wordt opgelost in psalm 90:8, waar staat: “U hebt onze zonden vóór u geleid, onze geheimen onthuld in het licht (letterlijk ma’oor) van uw gelaat.” Het licht van de menora in de tabernakel en het licht van zon en maan staan dus voor iets dat veel dieper is. Het gaat eigenlijk om het licht van Gods aangezicht.

Het grootste licht is de Messias

Al voordat het Christendom in de wereld was, zagen schriftgeleerden in Israël dat het licht van Gods gelaat een toespeling was op de Messias. De brief aan de Hebreeën beschrijft Jezus geheel in die traditie dan ook als “de uitstraling van Gods wezen”. Zolang God er is, is de Zoon er als zijn uitstraling. Daarom is de Zoon even eeuwig als de Vader, maar dat terzijde. Waar baseerden de schriftgeleerden het op dat dit een toespeling was naar de Messias? De kneep zit hem in de functie van het grootste licht. Dat is niet alleen dat we overdag goed kunnen zien waar we lopen. Er staat dat het grootste licht moet heersen over de dag, en het kleinste licht moet heersen over de nacht. Het woord heersen dat hier wordt gebruikt, wordt in de hele Tenach altijd gebruikt voor de actieve machtsuitoefening van een koning. De Messias zal heersen in het rijk van het Licht, het koninkrijk van God. Ten tweede moeten de lampen scheiding (blijven) maken tussen licht en duister. Het duister mag zich niet vermengen met het licht. De Messias zal daarop toe zien.

De maan heeft geen licht van zichzelf. Ze weerspiegelt het licht van de zon. Toch moet ook zij heersen. Het kleinste licht, zal heersen over de duisternis. De machten van de duisternis kunnen zelfs in het diepst van de nacht niet meer onbekommerd hun gang gaan. In dat kleinste licht zagen de Rabbi’s Israël. Ik neig ertoe te zeggen dat het kleinste licht staat voor allen die het licht van de Messias in deze wereld dragen en doorgeven. En hoe meer zij het licht van Jezus weerspiegelen, hoe minder het kwaad zijn gang kan gaan in deze wereld.

De dag van de bazuin.

De maan heeft schijngestalten. Zij wordt groter en kleiner en twee dagen in haar cyclus is zij zelfs niet zichtbaar op aarde. Onze wereld zit dan tussen de zon en de maan in. (herkenbaar toch?) God beval de priesters om bij de verschijning van de nieuwe maan op de zilveren strijdtrompetten van de tabernakel te bazen. God beloofde dat Hij Israël zou helpen in de oorlog als ze op deze trompetten zouden blazen. Zie Numeri 10:1,2,9,10. Alsof Israel zich aan het begin van de maand weer moet beseffen wat haar roeping is. Een doorgaande strijd te voeren met de machten van de duisternis, die zonder de bijstand van de hemel niet te winnen is. Maar op de zevende nieuwe maan is er een dag van uitbundig bazuin blazen en gejuich. Er komt een dag dat God komt en Hij het duister zal verdrijven. Daarom heeft het nieuwe Jeruzalem de zon en maan niet nodig, omdat God zelf haar licht is. Dat is het moment waarop de Zo(o)n, de Messias, Jezus het koningschap weer terug legt bij zijn Vader.

De dag van de bazuin is dus een dag van vieren dat hoe de duisternis deze wereld ook in zijn greep lijkt te hebben, het tijd is om te juichen voor God die uiteindelijk de eindoverwinning heeft behaald.

Meer lezen over de dag van de bazuin?

16
sep 14
0

Op de dag van de bazuin wordt de ramshoorn of sjofar geblazen

Dag van de bazuin (sjofar)

Tags : bijbels feest dag van de bazuin jom hasjofar rosj hasjana sjofar

De dag van sjofargeschal. Joodse namen – jom hasjofar, rosj hasjana

Kleine sjofar

De dag van de bazuin is een bijzonder feest. De hele dag door is het verplicht te juichen en op de sjofar te blazen. Het is niet verbonden aan de geschiedenis van Israël, maar het kijkt vooruit naar de toekomst. Het is jammer dat veel christenen het feest niet kennen, want het vieren van dit feest, helpt jaarlijks je hoop op de terugkomst van Jezus levend te houden. Laten we eens kijken wat er achter deze “dag van de bazuin” zit.

Weet u wanneer in de Bijbel voor het eerst op een sjofar (ramshoorn) wordt geblazen? Dat is wanneer God neerdaalt op de berg Sinaï en Hij zijn volk Israël ontmoet in de woestijn. Met een groot geschal van sjofars, die steeds maar luider en luider klinken, daalde God neer. Het waren de engelen, of misschien God zelf wel, die voor het eerst de Sjofar aan de lippen zetten. Een oorverdovend geschal die de komst van de Heer aankondigden. De berg beefde ervan en het was voor Israël een indrukwekkende ervaring. U kunt het allemaal lezen in Exodus 19:16-20

De sjofar klinkt, God komt!

Deze engel heeft een trompet geen sjofar

Volgens een eerbiedwaardige Joodse traditie is het altijd goed opletten wanneer in de Thora een woord voor het eerst wordt gebruikt., Want daar laat God zien, wat het geheim achter een woord is. We kunnen in ieder geval concluderen uit Exodus 19 dat de komst van God naar de aarde, aangekondigd wordt door het blazen van de sjofar. In de Nederlandse vertalingen zijn we het zicht op de sjofar een beetje kwijtgeraakt omdat het vaak wordt vertaald met het woord bazuin. En bij bazuin denken we dan aan een trompetachtig ding van metaal en dan raak je het onderscheid tussen trompetten, bazuinen en hoornen kwijt. Jammer wel, want juist de sjofar speelt in de Schrift een belangrijke rol als aankondiger dat God in actie komt. Als u de moeite zou nemen om alle teksten over blazen op de sjofar, in de Schrift te bestuderen, dan is er één ding dat eruit springt. Wanneer in de hemel de bazuin klinkt, komt God in actie op aarde. Onder dit artikel vindt u de tekstverwijzingen die daarover gaan.

Komt God weer?

Je mag wel zeggen dat het opmerkelijk is dat God aan Israël de opdracht geeft om op de eerste van de zevende maand, een hele dag op de Sjofar te blazen en te juichen. Zie Numeri 29:1, Leviticus 23:24. Vinden we bij Pesach en Loofhuttenfeest nog een historische motivering voor het feest als herdenking aan de wonderen van de uittocht, bij het gebod over de dag van de bazuin is daar verder geen “ondertiteling” bij. Het is een feestdag van de Heer, maar er wordt niet gezegd waarom dat feest gevierd moet worden. Ik stel me in zo’n geval voor dat Mozes opkeek van zijn klei tablet, met een blik naar de Eeuwige en zegt; ” hoezo een dag van juichen en sjofar blazen, waarom”? Maar verder dan een bemoedigend, “schrijf nu maar op, later zal het duidelijk worden”, kreeg hij er waarschijnlijk niet uit. Het is een feest, iedereen heeft een vrije dag, je moet het samen vieren, juichen en op sjofars blazen! Je gaat er niet voor naar de Tabernakel, maar je moet het samen doen op de plek waar je woont. Ik stel me zo voor dat de eerste keer dat dit feest in het kamp in de woestijn werd gevierd, de volwassen die bij Sinaï hadden gestaan even een flashback kregen, O ja zo ging het, overal geschal van sjofars. En de kinderen kijken om zich heen en vragen aan hun vaders: “Komt God vandaag weer?”

De sjofar zegt Jezus kom(t)!

Als God de sjofar blaast….

Het blazen van de sjofar wordt door Jezus en door Paulus genoemd als teken van de terugkeer van Jezus, Mattheus 24:31, 1 Thessalonicenzen 4:16. Opnieuw is het een bazuin die in de hemel door een engel wordt geblazen. Het blazen van de sjofar is daarom een teken van hoop. God laat ons niet in de steek! Het is reden voor gejuich: Hij komt! Het is niet een feestdag die achterom kijkt, maar die kijkt naar een dag die nog komen gaat. Wanneer de machten van het kwaad en duister definitief verslagen worden. Toch zeker iets waar we in kerk of gemeente aandacht aan kunnen besteden in deze sombere dagen. Niet omdat het moet, maar omdat het goed is om te doen.

Dat dit feest ook gaat over de overwinning over de machten van het kwaad, maak ik vooral op uit de bijzondere timing van deze feestdag. De feesten van de Heer zijn altijd verbonden aan de stand van de maan, Psalm 104:19. De dag van de bazuin vier je dus op de zevende keer in het jaar dat er een nieuwe maan is. De nieuwe maan staat voor de overwinning over alles wat kwaad is. Waarom dat zo is? Lees het artikel: “Het geheim van de nieuwe maan.”

Teksten: Psalm 47:5-8, Jesaja 27:13, Zacharia 9:14, Mattheus 24:31, 1 Corinthiërs 15:51-54, 1 Thessalonicenzen 4:16, Openbaring 10:7, Openbaring 11:15

02
sep 14
0

Hoe de Kerk de Bijbelse Feesten kwijt raakte

Tags : bijbelse feesten Constantijn geschiedenis Joodse feesten scheiding verwijdering

Regelmatig vragen mensen aan mij waarom ik, letterlijk in Gods naam, zo enthousiast ben over het vieren van de Bijbelse feesten. Die feesten zijn immers Joods, of nog erger, ze staan in de wet! En jij bent toch niet onder de wet… Maar weinig mensen weten waarom we de feesten zijn kwijtgeraakt. Ik denk dat het niet vanwege de theologie was, maar om veel pragmatischer redenen.

Jezus en de eerste kerk vierden gewoon de Bijbelse feesten op de door God vastgestelde tijden. De kerk bestond toen ook vooral uit Joodse gelovigen. Maar al snel zien we dat gelovigen uit de volken de meerderheid van de kerk vormden. Veel christenen denken dat vanwege het onderwijs van Paulus de Christenen die feesten niet meer gingen vieren. Maar als je Paulus zorgvuldig leest, leert hij dat helemaal niet. Paulus zegt vooral dat je geen ruzie moet maken over het vieren van feesten. En hij wordt furieus als je denkt dat je door het vieren van feesten of houden van een paar wetten bij God een streepje voor hebt. Onderhouding van de wet is niet de reden van je behoud. Veel mensen lopen het gevaar zich blind te staren op de Bijbelse gegevens rondom dit thema.

De tempel: verboden toegang voor heidenen, ook tijdens de Bijbelse feesten

Er is helaas een veel dwingender reden waarom de gelovigen uit de volken de Bijbelse feesten van Israël niet meevierden. Zolang de tempel in Jeruzalem bestond, werden die feesten

Een bord dat bij de scheidsmuur stond markeerde de scheiding tussen joden en Heidenen. Dit bracht ook scheidng bij de viering van de bijbelse feesten.

Oorspronkelijke waarschuwing in het Grieks aan de heidenen. Je zult zeker sterven als je doorloopt.

gevierd in Jeruzalem. Dus als je in bijvoorbeeld Italië woonde was dat een kostbare reis. Dan kun je nog denken: “je moet wat over hebben voor je geloof!” Maar eenmaal in Jeruzalem, was er een meer knellend probleem. De onbesneden gelovigen uit de volken mochten van de toenmalige priesters de feesten helemaal niet meevieren, want als je je als heiden in de feestmenigte op het tempelplein begaf, liep je kans om gelyncht te worden. Grote kans dat dit het enthousiasme van een bedevaart nogal temperde. Overigens was dat fanatisme helemaal niet Gods bedoeling. Jezus riep tijdens zijn zuiveringsactie van datzelfde tempelplein, dat God dit huis bedoeld had tot bedehuis voor de volken. Het probleem zat, wat dat betreft dus, bij de Joodse nationalistische opvattingen van die tijd. Op onbesneden heidenen werd neergekeken.

Daar komt bij dat het roerige tijden waren in Israël. Tussen 45 en 135 n. Chr. is er een serie Joodse opstanden geweest tegen het Romeins gezag waardoor het Joodse volk de tempel en later ook de toegang tot de stad verloor. Er was sprake van hevig nationalisme, waarbij de rekkelijke stromingen in het Jodendom die ook bekeerlingen onder de heidenen maakte zwaar onder druk kwamen te staan. Religieuze zuiverheid en nationalisme sloten een gewelddadig huwelijk. Dit is waarschijnlijk ook de achtergrond van de brief van de Galaten en Jakobus. Vanuit Grieks/Romeins oogpunt, was daarom niet bepaald hip om je te verbinden met een Joodse secte, zoals het christendom. En je liep in de kijker als je, net als de Joden, de Bijbelse feesten vierde. Na de verwoesting van de tempel, bleef het rumoerig en daardoor verloren de joden rond de jaren 80-90 AD zelfs tijdelijk het recht op uitoefening van haar religie in het hele Romeinse rijk. Het onderhouden van de sabbat werd zwaar afgestraft.

Wederzijdse verwerping en afwijzing

Stel je voor dat je in die tijd Christen was. Je had genoeg aan je eigen problemen met de overheid en het laatste wat je wilde was geassocieerd worden met het Jodendom. We zien mede daardoor in de tweede eeuw kerkleiders al snel afstand nemen van haar Joodse wortels. Dat afstand nemen was overigens wederzijds. In het jaar 90 AD kwam een groep Joodse geleerden bij elkaar, met maar één vraag. Hoe geven we het de onderhouding van Gods wet vorm zonder tempel, zonder eigen land en zonder eigen regering. Het Rabbijns Jodendom werd geboren. Ze regelden meteen een aanpassing in de liturgie van de synagoge. Het standaard gebed werd uitgebreid met een regel die iedereen vervloekte die het niet met hen eens was. Specifiek vervloekten ze de joden die de Nazareeër (Jezus) volgden. Het is niet zo dat de scheiding tussen kerk en Israël een eenzijdig kerkelijke aangelegenheid was. De Bijbelse feesten worden nu Joodse feesten, die wel nog steeds op de door Gods vastgestelde tijden worden gevierd.

Is er een weg terug?

Bronzen beeld van Keizer Constantijn. Hij verbood bijbelse feesten

Keizer Constantijn regeerde van 306-337 AD verbood de Bijbelse feesten in de kerk

Keizer Constantijn wordt vaak aangewezen als de slechterik die de kerk totaal van het pad afbracht. Maar voor wie wat nauwkeuriger kijkt, ziet dat de eigenlijke strijd al eerder is gestreden. Het draait allemaal om de vraag of ik als gelovige uit de volken kan erkennen, dat mijn Heer Jezus, de Messias, de Koning van de Israël is. En dat in een tijd dat een groot gedeelte van datzelfde Israël Hem verwerpt en zichzelf in een sociaal onmogelijke positie brengt. Wat dat betreft, lijkt het wel alsof de geschiedenis zich herhaalt in onze dagen. Constantijn gaat overigens bepaald niet vrijuit in deze zaak. Hij gebood de eerste officiële kerkelijke synode om de kerkelijke feesttijden te verzetten zodat zij nooit meer met die “vervloekte Joden” de Bijbelse feesten zouden vieren. Het vieren van Gods feesttijden op Gods tijd wordt vanaf dat moment als Joods bestempeld en wordt sindsdien ook heftig bestreden in de kerk. Ook dat is op zijn minst raar. En zo is het gekomen dat nu veel christenen geen idee hebben, wat ze aanmoeten met de Bijbelse feesten die de Heer instelde.
De vraag is of we God een plezier doen als we dit zo te laten. De kerk bestaat immers uit schapen uit het huis van Israël, maar ook uit schapen van een andere stal, die samen één kudde moeten vormen. De haat tussen Israël en de volken zal niet blijven bestaan. Kan de verzoening misschien beginnen rondom een Bijbels feest van onze gezamenlijke Vader?

Monthly Archives: september 2014

sep 14

0

Rosj Hasjana