Bijbelse feesten; geen oogst, geen feest

Tags : bijbelse feesten Joodse feesten oogstfeest

Mijn opa was van nature niet zo’n vrolijke man. Op zijn verjaardag gingen we met mijn ouders altijd wel naar hem toe. Maar zelfs op zijn verjaardag lukte het hem niet zo goed om vrolijk te kijken. Net of hij er niet blij mee was dat iedereen er was. Maar wegblijven was niet echt een optie, het was een verplichting. Terwijl in de grote kamer mijn ouders hun best deden er iets van te maken, zat ik samen met een broer en wat neven en nichten mijn tijd uit aan de keukentafel. Ik was altijd blij als dat “feest” weer voorbij was. Onbewust heb ik denk ik jaren dat gevoel meegenomen naar kerkelijke “feesten”. Een soort verplicht samenzijn onder het oog van een God die er zelf verder niet echt feestelijk bij zat voor de gelegenheid. Toen ik op latere leeftijd ontdekte hoe in de “Pinkster kerken” en in Joodse kringen uitbundig werd gedanst en gehost ter ere van God, was dat zowel een schok als een verademing.

God viert feest, maar waarover?

Mensen zijn dus blij over wat God gedaan heeft, maar de vraag bleef knagen. Viert God ook feest tijdens een Bijbels feest en zo ja waarom dan? Of zit hij er zo’n beetje bij als mijn opa. Nors commentaar gevend op alles wat niet goed gaat in de huiskamer. Het antwoord staat in Leviticus 23:2. God zegt “dit zijn mijn feesttijden en jullie, Israëlieten, moeten ze op aarde uitroepen.” In het Hebreeuws staat daar het woord mo’adim, vastgestelde tijd, of ontmoeting. God wil juist op die dagen zijn volk ontmoeten. Hij wil dat we “voor zijn aangezicht” komen. Ik houd van die oude uitdrukking. Het is zo intens persoonlijk. God wil me zien, hij wil dat Ik hem in het gezicht kijk, zodat “zijn aangezicht over mij kan oplichten” ofwel zijn gezicht klaart op als Hij me ziet. In Psalm 16 staat dat er een volheid van vreugde is voor zijn aangezicht. In Efeze staat dat God alles doet “naar zijn welbehagen”. Dat betekent, God heeft plezier in wat hij doet. Paulus zegt in 1 Tim 1:11 dat hij het evangelie van de gelukkige God preekt. Hij is vol vreugde over de redding die Hij aan ons kan geven. John Piper schreef daarover een boek met de uitdagende titel, The pleasures of God.

Is het u wel eens opgevallen dat de Bijbelse feesten van Israël er niet alleen zijn om de reddingen van de geschiedenis herdenken? God wil graag dat Israël tijdens ieder feest een stuk van de oogst aan hem geeft. Aangezien alles wat God doet hem gelukkig maakt, mogen we ons afvragen wat Hem daar nu zo gelukkig in maakt. God is immers niet afhankelijk van wat Israël aan hem geeft. Sommige mensen denken dat het God er alleen maar om te doen is om ons een lesje te leren zodat we zullen herinneren dat we van Hem afhankelijk zijn. God is dan de stoïcijnse leermeester, die zelf onbewogen blijft door de cadeaus die we hem geven. Of nog erger, hij zit als een ontevreden opa te kijken of je alles wel goed doet. Zo wordt een feest al snel een verkrampte zaak.

Waarom is God blij met een stuk van onze oogst? Ik denk dat het hem eraan doet denken, dat Hij zelf ook een oogst heeft in deze wereld. Dat vervult hem met vreugde. Hij zal ook een oogst binnenhalen, niet van gewassen maar van mensen. De apostel Paulus begreep dat toen hij Jezus de eersteling noemde. Dat is hetzelfde woord als in Leviticus wordt gebruikt voor de eersteling van de oogst die met Pesach wordt binnengebracht. En de eerste gelovigen met Pinksteren zijn de eerstelingen. In het Bijbelboek Openbaring wordt er gesproken over de laatste oogst in temen van de druivenoogst die wordt binnengehaald. Het Loofhuttenfeest wordt gevierd na het binnenhalen van die oogst.

Een Bijbels feest is een oogstfeest. Zonder oogst, geen feest.

Er zijn veel uitspraken van Jezus waarin Hij het koninkrijk van God beschrijft in termen van een oogst

die van de wereld (de akker) wordt binnengehaald. Er is dus meer aan de hand tijdens de Bijbelse feesten dan dat Israël zijn momenten van verlossing viert. God heeft daar zelf plezier in omdat Hij er diepe vreugde in vindt om mensen te redden. Zijn reddingsplan wordt in actie gezet tijdens die feesten. Hij haalt zo zelf zijn oogst naar binnen. Al zijn denken en handelen vanaf de grondlegging van de wereld draait daarom. Jezus zegt dat de engelen juichen in de hemel over elk mens dat zich bekeerd. Wij zijn Gods medewerkers in zijn oogst. Het mooiste wat kan gebeuren op een feest van de Heer is een oogst van zielen. Want ook in de gemeente geldt, zonder oogst, geen feest.

2 september 2014
Richard Vos
0

Hoe de Kerk de Bijbelse Feesten kwijt raakte

Tags : bijbelse feesten Constantijn geschiedenis Joodse feesten scheiding verwijdering

Categorie : Bijbelse Feesten

Regelmatig vragen mensen aan mij waarom ik, letterlijk in Gods naam, zo enthousiast ben over het vieren van de Bijbelse feesten. Die feesten zijn immers Joods, of nog erger, ze staan in de wet! En jij bent toch niet onder de wet… Maar weinig mensen weten waarom we de feesten zijn kwijtgeraakt. Ik denk dat het niet vanwege de theologie was, maar om veel pragmatischer redenen.

Jezus en de eerste kerk vierden gewoon de Bijbelse feesten op de door God vastgestelde tijden. De kerk bestond toen ook vooral uit Joodse gelovigen. Maar al snel zien we dat gelovigen uit de volken de meerderheid van de kerk vormden. Veel christenen denken dat vanwege het onderwijs van Paulus de Christenen die feesten niet meer gingen vieren. Maar als je Paulus zorgvuldig leest, leert hij dat helemaal niet. Paulus zegt vooral dat je geen ruzie moet maken over het vieren van feesten. En hij wordt furieus als je denkt dat je door het vieren van feesten of houden van een paar wetten bij God een streepje voor hebt. Onderhouding van de wet is niet de reden van je behoud. Veel mensen lopen het gevaar zich blind te staren op de Bijbelse gegevens rondom dit thema.

De tempel: verboden toegang voor heidenen, ook tijdens de Bijbelse feesten

Er is helaas een veel dwingender reden waarom de gelovigen uit de volken de Bijbelse feesten van Israël niet meevierden. Zolang de tempel in Jeruzalem bestond, werden die feesten

Een bord dat bij de scheidsmuur stond markeerde de scheiding tussen joden en Heidenen. Dit bracht ook scheidng bij de viering van de bijbelse feesten. — Oorspronkelijke waarschuwing in het Grieks aan de heidenen. Je zult zeker sterven als je doorloopt.

gevierd in Jeruzalem. Dus als je in bijvoorbeeld Italië woonde was dat een kostbare reis. Dan kun je nog denken: “je moet wat over hebben voor je geloof!” Maar eenmaal in Jeruzalem, was er een meer knellend probleem. De onbesneden gelovigen uit de volken mochten van de toenmalige priesters de feesten helemaal niet meevieren, want als je je als heiden in de feestmenigte op het tempelplein begaf, liep je kans om gelyncht te worden. Grote kans dat dit het enthousiasme van een bedevaart nogal temperde. Overigens was dat fanatisme helemaal niet Gods bedoeling. Jezus riep tijdens zijn zuiveringsactie van datzelfde tempelplein, dat God dit huis bedoeld had tot bedehuis voor de volken. Het probleem zat, wat dat betreft dus, bij de Joodse nationalistische opvattingen van die tijd. Op onbesneden heidenen werd neergekeken.

Daar komt bij dat het roerige tijden waren in Israël. Tussen 45 en 135 n. Chr. is er een serie Joodse opstanden geweest tegen het Romeins gezag waardoor het Joodse volk de tempel en later ook de toegang tot de stad verloor. Er was sprake van hevig nationalisme, waarbij de rekkelijke stromingen in het Jodendom die ook bekeerlingen onder de heidenen maakte zwaar onder druk kwamen te staan. Religieuze zuiverheid en nationalisme sloten een gewelddadig huwelijk. Dit is waarschijnlijk ook de achtergrond van de brief van de Galaten en Jakobus. Vanuit Grieks/Romeins oogpunt, was daarom niet bepaald hip om je te verbinden met een Joodse secte, zoals het christendom. En je liep in de kijker als je, net als de Joden, de Bijbelse feesten vierde. Na de verwoesting van de tempel, bleef het rumoerig en daardoor verloren de joden rond de jaren 80-90 AD zelfs tijdelijk het recht op uitoefening van haar religie in het hele Romeinse rijk. Het onderhouden van de sabbat werd zwaar afgestraft.

Wederzijdse verwerping en afwijzing

Stel je voor dat je in die tijd Christen was. Je had genoeg aan je eigen problemen met de overheid en het laatste wat je wilde was geassocieerd worden met het Jodendom. We zien mede daardoor in de tweede eeuw kerkleiders al snel afstand nemen van haar Joodse wortels. Dat afstand nemen was overigens wederzijds. In het jaar 90 AD kwam een groep Joodse geleerden bij elkaar, met maar één vraag. Hoe geven we het de onderhouding van Gods wet vorm zonder tempel, zonder eigen land en zonder eigen regering. Het Rabbijns Jodendom werd geboren. Ze regelden meteen een aanpassing in de liturgie van de synagoge. Het standaard gebed werd uitgebreid met een regel die iedereen vervloekte die het niet met hen eens was. Specifiek vervloekten ze de joden die de Nazareeër (Jezus) volgden. Het is niet zo dat de scheiding tussen kerk en Israël een eenzijdig kerkelijke aangelegenheid was. De Bijbelse feesten worden nu Joodse feesten, die wel nog steeds op de door Gods vastgestelde tijden worden gevierd.

Is er een weg terug?

Bronzen beeld van Keizer Constantijn. Hij verbood bijbelse feesten — Keizer Constantijn regeerde van 306-337 AD verbood de Bijbelse feesten in de kerk

Keizer Constantijn wordt vaak aangewezen als de slechterik die de kerk totaal van het pad afbracht. Maar voor wie wat nauwkeuriger kijkt, ziet dat de eigenlijke strijd al eerder is gestreden. Het draait allemaal om de vraag of ik als gelovige uit de volken kan erkennen, dat mijn Heer Jezus, de Messias, de Koning van de Israël is. En dat in een tijd dat een groot gedeelte van datzelfde Israël Hem verwerpt en zichzelf in een sociaal onmogelijke positie brengt. Wat dat betreft, lijkt het wel alsof de geschiedenis zich herhaalt in onze dagen. Constantijn gaat overigens bepaald niet vrijuit in deze zaak. Hij gebood de eerste officiële kerkelijke synode om de kerkelijke feesttijden te verzetten zodat zij nooit meer met die “vervloekte Joden” de Bijbelse feesten zouden vieren. Het vieren van Gods feesttijden op Gods tijd wordt vanaf dat moment als Joods bestempeld en wordt sindsdien ook heftig bestreden in de kerk. Ook dat is op zijn minst raar. En zo is het gekomen dat nu veel christenen geen idee hebben, wat ze aanmoeten met de Bijbelse feesten die de Heer instelde.
De vraag is of we God een plezier doen als we dit zo te laten. De kerk bestaat immers uit schapen uit het huis van Israël, maar ook uit schapen van een andere stal, die samen één kudde moeten vormen. De haat tussen Israël en de volken zal niet blijven bestaan. Kan de verzoening misschien beginnen rondom een Bijbels feest van onze gezamenlijke Vader?

22 augustus 2014
Richard Vos
0

Loofhuttenfeest: Er valt iets te vieren!

Tags : feesten van Israël Joodse feesten Loofhuttenfeest soekot toekomst

Categorie : Loofhuttenfeest

Dit artikel is eerder gepubliceerd in het blad Opwekking in 2012

Waarom zou ik als christen een Joods feest willen vieren? Een vraag die mij regelmatig wordt gesteld. In onze gemeente in Lelystad vieren we namelijk al 16 jaar het Loofhuttenfeest. Daarom wil ik proberen deze vraag te beantwoorden.

In Leviticus 23 staan de feesten die Israël moet vieren. Het is opmerkelijk dat aan het begin van dat hoofdstuk staat, ‘dit zijn de feesttijden, van de Heer waarop jullie heilige samenkomsten moeten hebben.’ Die feesttijden zijn dus niet van Israël maar van God zelf. Het Loofhuttenfeest is dus geen Joods feest en geen christelijk feest. Het is vooral een feest van God de Vader, en Israël heeft het voorrecht en de plicht dat feest op aarde te vieren.

De feesten hebben drie aspecten
1. Israël herdacht Gods reddend handelen in het verleden.
2. Israël dankte God voor zijn voorziening in het heden door een gedeelte van hun
inkomen aan Hem af te staan.
3. Israël kreeg een aantal geboden en verboden zonder opgaaf van reden. Het waarom bleef onduidelijk. Ik stel me zo voor dat Mozes, toen hij sommige opdrachten van God kreeg, even opkeek van zijn kleitablet en vroeg: ‘Waarom wilt u dit Heer?’ En dat de Vader glimlachte en zei: ‘Dat is nog een verrassing.’

De Bijbelse feesten vertellen wat Jezus heeft gedaan

Het Griekse woord voor feesttijd is cairos. Cairos is het moment dat God kiest. Het moment dat Hij van tevoren heeft vastgesteld. Voor Jezus was het van groot belang dat alles gebeurde op de door zijn Vader vastgestelde tijd. Daarom ontliep Hij zijn arrestatie totdat de juiste feesttijd was gekomen Deze cairos was de avond van Pesach. Jezus vervulde alle symboliek van de geboden rondom Pesach. Maar ook zijn opstanding was op een bijzonder moment. Dat was precies op het moment dat de hogepriester de allereerste garve van de oogst, in de tempel aan God toonde. Dit moest gebeuren op de dag na de sabbat na Pesach. Dan wordt opeens duidelijk dat de oogst van Israël symbool staat voor de oogst die God op deze aarde wil binnen halen. Een ander voorbeeld van Gods bedoeling met de instelling van de feesten zien we bij het pinksterfeest (Sheva’ot). Het is de dag dat het hele volk van Israël de eerste oogst aan God aanbiedt. De verrassing die voor Mozes nog verborgen bleef is dat dit de dag werd waarop de Heilige Geest werd uitgestort en de eerstelingen uit het volk worden gered. Als we alle geboden en wetten rondom Pesach en Pinksteren bestuderen, ontdek je al snel dat ze vol zitten met symboliek die naar Jezus en het werk van de Geest wijzen. De feesttijden tonen de voorpret van de Vader over de verlossing die zijn Zoon zou brengen.

De bijbelse feesten vertellen wat Jezus nog gaat doen

De Bijbelse najaarsfeesten, de Dag van de Bazuin en het Loofhuttenfeest, hebben hun verrassing nog niet prijsgegeven. Maar ook zij hebben alles te maken met Jezus. Maar in het Nieuwe Testament wordt telkens wanneer gesproken wordt over de terugkeer van Jezus, gebruik gemaakt van de symbooltaal van deze najaarsfeesten. De Dag van de Bazuin (Rosh Hashanah) is een dag van gejuich en bazuingeschal. Een jaarlijkse herinnering voor Israël dat God het kwaad in deze wereld niet voor altijd zijn gang zal laten gaan; dat Hij komt en de vijand te verslaan. Veertien dagen later is het Loofhuttenfeest. Dan werden er zeventig stieren geofferd. Een profetische aanwijzing dat God zich zal verzoenen met alle volken op de aarde. Ook wordt het binnenhalen van de oogst gevierd en worden de tienden afgedragen.

In het Nieuwe Testament wordt de terugkomst van Jezus aangekondigd met groot bazuingeschal en geroep van een engel. Jezus vergelijkt zijn terugkomst met het binnenhalen van de oogst uit de hele wereld. Het Bijbelboek Openbaring begint met een stem als een bazuin en eindigt met de volken die ingaan in het Nieuwe Jeruzalem en een herhaling van Jezus uitnodiging die Hij deed tijdens het Loofhuttenfeest: ‘Als je dorst hebt, kom bij Mij’ (Johannes 7:37).

Vooruit kijken

De najaarsfeesten leren ons vooruit te kijken naar het heil dat nog komen moet. Terwijl we met Pasen en Pinksteren achterom kijken naar wat Jezus heeft gedaan, mogen we vol verwachting de najaarsfeesten vieren en ons bezinnen op wat Hij nog gaat doen. Tijdens het Loofhuttenfeest vieren we de toekomst. Volgens de profeet Zacherias zal dit feest ook door de volken gevierd worden, als de Heer in Jeruzalem met glorie regeert (14:16). Dan zal dit feest zijn volle betekenis krijgen en zullen we vieren dat we niet langer door de woestijn van pijn en lijden lopen, maar het nieuwe Jeruzalem zijn binnengegaan. Er valt iets te vieren!

Het moet niet! Het mag wel

Er is een verschil tussen moeten en mogen als het om de viering van de feesten gaat. In het Nieuwe Testament lezen we dat er een heftige discussie gaande was over hoe je behouden kon worden. Sommige Joodse gelovigen vonden dat gelovigen uit de volken zich daarvoor moesten laten besnijden, de Tora moesten houden en natuurlijk ook de feesten moesten vieren. Paulus gaat daar resoluut tegenin. Het behoud is uit geloof alleen, voor zowel de Jood als de Griek. Niet wat je doet, maar wie je bent in Christus bepaalt je verhouding met God. Zodra het woord ‘moeten’ opduikt als het gaat over de viering van de feesten gaat het mis. Je ziet dan de werkelijkheid over het hoofd die met Jezus is gekomen. Ondanks dit, zie je nergens in het Nieuwe Testament dat de feestdagen naar andere data worden verschoven, of worden afgeschaft. Die afschaffing van feesten en de verandering van de kerkelijke feestkalender gebeurde in de 4de eeuw, mede onder invloed van haat tegen de Joden die toen niet alleen in de Romeinse samenleving, maar ook in de Kerk heerste.

Hoe vieren?

Voor christenen is er dus alle reden om, als de hemel en Israël feestvieren, ook feest te vieren. Paulus roept de gelovigen daartoe op, bijvoorbeeld in Romeinen 15:11: ‘Verheugt u dan heidenen met zijn volk.’ Het is de diepe wens van Jezus dat de gelovigen uit de volken en de gelovigen uit Israël één volk en één kudde vormen (Johannes 10:16). De kerk zou er daarom goed aan doen, samen met de Messiaanse gelovigen deze feesten te vieren. Blijft natuurlijk de vraag hoe je dat doet, want er is geen tempel meer in Jeruzalem. Binnen het Jodendom zijn allerlei tradities ontstaan om dat probleem op te vangen. In die tradities wordt natuurlijk niet met Jezus gerekend. Daarom kan de kerk niet zomaar alles daarvan overnemen.

Lelystad

In Evangeliegemeente Reveil vieren we nu al vele jaren het Loofhuttenfeest. Dat doen we ondermeer om onze verbondenheid met de Messiaanse gelovigen in Israël tot uitdrukking te brengen. We bidden dat alle Joden de Messias zullen leren kennen. En
we gebruiken het feest om het evangelie van het komende koninkrijk bekend te maken in onze stad. Daarbij volgen we het goede voorbeeld van Jezus die Sabbat, Loofhuttenfeest en Pesach gebruikte om de overvloed van het Koninkrijk te tonen.

Het thema van Loofhuttenfeest 2012 is daarom: Genoeg! Kijk voor het programma op
www.reveillelystad.nl

Bijbelse feesten voor nu

Tags : bijbelse feesten Joodse feesten Joodse wortels

Categorie : Bijbelse Feesten

Bijbelse Feesten

Er is in Nederland een groeiende groep christenen te vinden, die zich realiseert dat het Christendom Joodse wortels heeft. Mede onder invloed van het ontstaan van Messiasbelijdende gemeenten ging en gaat dat besef gepaard met een hernieuwde belangstelling voor “de feesten van Israël”. Naast de vele geestelijke lessen die men bij de bestudering van de Bijbel en de Joodse traditie kan leren, ontstond er ook behoefte om de Bijbelse feesten mee te vieren met Israël. Nu zal niemand ontkennen dat het goed is de Bijbel te bestuderen, maar bij het vieren van “Joodse feesten” in de kerk, ligt dat toch wel even anders. Het levert een serie van vragen op.

Mag het, moet het, of moeten we het juist laten? Komen we dan niet onder de wet? En hoe vier je het dan, volgens welke Joodse traditie, of moet je juist die tradities met rust laten en zelf iets verzinnen? En last but not least, waarom zou je hier, letterlijk in Godsnaam mee bezig willen zijn. Ik merk dat veel mensen balans zoeken. Want soms lopen de gemoederen best hoog op. Maar hoe vindt je het evenwicht? Of hoe hervind je het? Allemaal vragen waarop je, als je mijn blog volgt een antwoord krijgt. Als oudste en medeoprichter van Evangeliegemeente Reveil in Lelystad, heb ik me bijna 20 jaar lang bezig mogen houden met deze vragen.

Als je al met de feesten aan de slag bent, kan deze blog je inzicht verdiepen en creatieve manieren aanreiken om het vieren fris te houden. Ik zal je stimuleren daarbij het vizier te houden op Jezus en het Koninkrijk dat komt.
Want uiteindelijk zijn de Bijbelse feesten bedoeld om de Messias Jezus te ontmoeten en beter leren kennen. Elk Bijbels feest is een vingeroefeningen voor het grote Feest dat we zullen vieren bij zijn terugkomst.

Of je je nu gewoon wilt inlezen, of het met je kerk wil gaan vieren, de blog kan je helpen. En als je jezelf abonneert dan mag je ook vragen stellen die ik in de blogs zal bespreken. Als je op zoek bent naar manieren om met je kerk of gezin de feesten te vieren, abonneer je dan op de blog. Ik stuur je dan om de week een mail, waarin je leerzame, diepzinnige, en ook leuke artikelen kunt lezen, waarbij ik de feest kalender uiteraard in de gaten houdt, zodat je altijd up to date bent voor het komende feest.

Bijbelse Feesten

Bijbelse feesten; geen oogst, geen feest

0